Enkele dagen geleden vond binnen de muren van een Brussels ziekenhuis overleg plaats tussen zorgverleners uit de eerste lijn en de ziekenhuisartsen. De bedoeling was een stand van zaken op te maken van de communicatie tussen beide partijen. En waar nodig verbeteringen aan te brengen. Althans in de betrokken regio is er nog werk aan de winkel.

Een greep uit de gegevens die naar voren kwamen:

• Als een huisarts een patiënt naar de spoeddienst doorverwijst, verwachten de spoedartsen dat hij tijdens het transport telefonisch contact met hen opneemt. Op die manier krijgen de spoedartsen snel een beeld van de aanmeldingsklacht en kunnen ze het lokaal voor spoedeisende hulp klaarmaken. Er bestaat voor dit soort communicatie al 10 jaar een speciaal telefoonnummer. Geen van de huisartsen die op de vergadering aanwezig waren, kende het.
   
• Er worden op de spoeddienst geen Sumehrs gelezen.
   
• De vertrouwdheid van de huisartsen met de Sumehr is zeer wisselend. Sommigen klinken alsof ze er geen opladen, anderen hebben er al verschillende honderden op hun actief staan.
   
• De huisartsen zouden graag een uurrooster krijgen waarmee ze de verschillende specialisten van het ziekenhuis kunnen bereiken. Doelstelling is om overleg te kunnen plegen als hun patiënt gehospitaliseerd wordt of is. Het ziekenhuis reageert aarzelend: de specialisten zijn niet altijd in het ziekenhuis. En als ze er zijn, zijn ze druk bezig.
   
• De huisartsen melden dat ze niet goed op de hoogte worden gehouden van verdere hospitalisatie van een patiënt die langs de spoed wordt binnengebracht. En al evenmin van het ogenblik van ontslag.

Een optimale communicatie tussen de lijnen is zeker in grote steden, met hun hoge prevalentie van sociale kwetsbaarheid, een troef. Een huisarts verwees naar de casus van een patiënte met acute ademnood die weigerachtig optrad tegenover een opname in het ziekenhuis, hoewel er hiervoor een sterke indicatie bestond. Uiteindelijk liet ze zich toch opnemen. De moeilijke sociale context van de patiënte (isolement, zieke partner) bleef tijdens de hele samenwerking met het ziekenhuis onbesproken. De patiënte verliet het ziekenhuis zonder dat de huisarts daarvan op de hoogte werd gebracht. De gebruikelijke thuisverpleegkundige was toevallig met vakantie. Resultaat: een gebrekkige nazorg, een snel herval en een tweede opname in het ziekenhuis.

Lees het volledige artikel in Medi-Sfeer.